Nieuwsarchief –
Een contactpersoon van de opdrachtgever ProRail belde mij een dag er voor op. Of ik deze fotoklus wilde doen, met als doel: laat zien dat het een Japanse delegatie is. Een bijzondere opdracht, omdat je weet dat je maar één keer zo'n opdracht tot een goed einde kan brengen. En hoe breng je iets typisch Japans in beeld?
's Avonds heb ik mij nog een beetje ingelezen op internet over de gebruiken van Japanners. Oogcontact schijnt niet gebruikelijk te zijn. Handen schudden evenmin. En Japanners schijnen erg streng te zijn qua gebruiken en precisie. Naar anderen komen ze misschien een beetje vreemd over. Zijn ze dat ook? Slim zijn ze zeker, want we hebben het hier over de topingenieurs- en directeuren van de Japanse spoorwegen.
Nadat ik 's middags aankwam in Utrecht was het nog even wachten. De delegatie had wat vertraging opgelopen op de heenreis vanaf Amsterdam naar Utrecht. Iets met vast staan in het verkeer. Uiteindelijk kwam de delegatie uit de bouwkeet en werden de hesjes en helmen opgezet. Dat bleek nog lastig voor sommige: verstelbare helmen... dat hebben ze daar in Japen vast nog nooit gezien?
Uiteraard volgt er eerst een groepsfoto. Na de verplichtingen lopen we richting het station, alwaar men onder de indruk is van openheid en transparantie van het station. De bouwmanager vertelt veel over sociale veiligheid als een van de belangrijkste aspecten van het ontwerp. We lopen verder, wanneer het plots begint te stortregenen. Ik zoek een schuilplaats bij een geluidswal, terwijl ik de anderen zie strompelen met de poncho's. Mooi om te zien hoe ieder de poncho op een andere manier aantrekt.
Gelukkig stopt het al snel met regenen en lopen we richting de tunnel. Stap voor stap wordt uitgelegd waarom de bouw van de dive-under in Utrecht zo'n complex en bijzonder project is. We komen uit in de tunnel, waar de groep weer stopt. Ik grijp mijn kans en verken de omgeving een beetje. De groep loopt iets verder en stopt precies bij een luchtschacht waar licht doorheen valt. De groep wordt mooi uitgelicht, terwijl enkele Japanners kijken naar wat ik allemaal doe.
De delegatie loopt weer iets verder en stopt weer. Ik herinner mij ook dat ik nog een staande foto moest maken waarop de tunnel goed in beeld werd gebracht. Net op het moment dat ik die foto maak, zie ik een Japanner uit de groep richting de kabelgoot lopen aan de linkerzijde. Hij kijkt. Draait zich om. Ik wacht geen moment en gooi snel mijn telezoom lens op mijn camera. De Japanner doet precies wat ik al verwachtte wat hij ging doen. Met grote interesse inspecteert de man de kabelgoot aan de rechterkant. Bingo!
De tunnel houden we weer voor gezien en de groep loopt terug naar de bouwkeet. Na flink wat trappen en afdalingen merk je dat de jetlag zijn tol eist. Wat ik begreep was, dat de meeste uit de groep al ruim 24 uur wakker waren en dus wel wat 'nachtrust' konden gebruiken. Mijn werk zat er in ieder geval ook weer op. Een leuke opdracht, met als gevolg veel complimenten van de opdrachtgever. Leuk!
Japans bezoek aan dive-under Utrecht Lunetten
Ruim een maand geleden kwam een Japanse delegatie op bezoek bij de bouw van de dive-unders bij station Utrecht Lunetten. Op die zesde september was een groep van zo'n dertien man naar de Domstad afgereisd om kennis uit te wisselen over de bouw van zulke kunstwerken. De middag begon in een bouwkeet, alwaar men het onder leiding van een tolk ging hebben over het spoorwegnetwerk in Nederland en Japan.Een contactpersoon van de opdrachtgever ProRail belde mij een dag er voor op. Of ik deze fotoklus wilde doen, met als doel: laat zien dat het een Japanse delegatie is. Een bijzondere opdracht, omdat je weet dat je maar één keer zo'n opdracht tot een goed einde kan brengen. En hoe breng je iets typisch Japans in beeld?
's Avonds heb ik mij nog een beetje ingelezen op internet over de gebruiken van Japanners. Oogcontact schijnt niet gebruikelijk te zijn. Handen schudden evenmin. En Japanners schijnen erg streng te zijn qua gebruiken en precisie. Naar anderen komen ze misschien een beetje vreemd over. Zijn ze dat ook? Slim zijn ze zeker, want we hebben het hier over de topingenieurs- en directeuren van de Japanse spoorwegen.
Nadat ik 's middags aankwam in Utrecht was het nog even wachten. De delegatie had wat vertraging opgelopen op de heenreis vanaf Amsterdam naar Utrecht. Iets met vast staan in het verkeer. Uiteindelijk kwam de delegatie uit de bouwkeet en werden de hesjes en helmen opgezet. Dat bleek nog lastig voor sommige: verstelbare helmen... dat hebben ze daar in Japen vast nog nooit gezien?
Uiteraard volgt er eerst een groepsfoto. Na de verplichtingen lopen we richting het station, alwaar men onder de indruk is van openheid en transparantie van het station. De bouwmanager vertelt veel over sociale veiligheid als een van de belangrijkste aspecten van het ontwerp. We lopen verder, wanneer het plots begint te stortregenen. Ik zoek een schuilplaats bij een geluidswal, terwijl ik de anderen zie strompelen met de poncho's. Mooi om te zien hoe ieder de poncho op een andere manier aantrekt.
Gelukkig stopt het al snel met regenen en lopen we richting de tunnel. Stap voor stap wordt uitgelegd waarom de bouw van de dive-under in Utrecht zo'n complex en bijzonder project is. We komen uit in de tunnel, waar de groep weer stopt. Ik grijp mijn kans en verken de omgeving een beetje. De groep loopt iets verder en stopt precies bij een luchtschacht waar licht doorheen valt. De groep wordt mooi uitgelicht, terwijl enkele Japanners kijken naar wat ik allemaal doe.
De delegatie loopt weer iets verder en stopt weer. Ik herinner mij ook dat ik nog een staande foto moest maken waarop de tunnel goed in beeld werd gebracht. Net op het moment dat ik die foto maak, zie ik een Japanner uit de groep richting de kabelgoot lopen aan de linkerzijde. Hij kijkt. Draait zich om. Ik wacht geen moment en gooi snel mijn telezoom lens op mijn camera. De Japanner doet precies wat ik al verwachtte wat hij ging doen. Met grote interesse inspecteert de man de kabelgoot aan de rechterkant. Bingo!
De tunnel houden we weer voor gezien en de groep loopt terug naar de bouwkeet. Na flink wat trappen en afdalingen merk je dat de jetlag zijn tol eist. Wat ik begreep was, dat de meeste uit de groep al ruim 24 uur wakker waren en dus wel wat 'nachtrust' konden gebruiken. Mijn werk zat er in ieder geval ook weer op. Een leuke opdracht, met als gevolg veel complimenten van de opdrachtgever. Leuk!
In 2023 hebben veel mensen mij gesteund met een donatie. Kan ik in 2024 ook op jouw steun rekenen?
Lees waarom donaties belangrijk voor mij zijn
Lees waarom donaties belangrijk voor mij zijn
Het nieuws via mijn Telegram kanaal: StefanVerkerkNieuws
Reageren
Naam: | |
Emailadres: | |
Jouw reactie: | |
Ingestuurde reacties worden voor publicatie op deze website gemodereerd. Reacties kunnen zonder opgaaf van reden worden geweigerd als deze als kwetsend kunnen worden ervaren, als het taalgebruik slecht is, indien de reacties reclame of privacygevoelige informatie bevatten of als de reacties niet aansluiten bij het onderwerp van het nieuwsartikel. Email adressen worden niet getoond bij de reacties. |
|
Wat is het alarmnummer? Anti-spam vraag |
|
Meer recent nieuws uit Utrecht:
Interview met Maria Mena in Tivoli Utrecht | |
ProRail Ongevallenbestrijding locatie Utrecht | |
De Amerinederlandse Laura Jansen | |
Stefan Verkerk | |
info@stefanverkerk.nl | |
06 - 43 58 95 37 | |
@Stefanuzz | |
StefanVerkerkNieuws | |
StefanVerkerkNL | |
KvK: 08226541 |
Steun mijn werk
In 2023 hebben veel mensen mij gesteund met een donatie. Kan ik in 2024 ook op jouw steun rekenen?
Lees meer en doneer